Μόδα εν Ελλάδι...

Ρε αδέρφια (αλήτες πουλιά...), κυρίως αδερφές δηλαδή, έχω δύο στυλιστικες παρατηρησούλες/ερωτησούλες:

1. Για πείτε μου τι σκατά έχει πιάσει τους συνανθρώπους μας τουλάχιστον στην Αθήνα και φορούν γυαλιά με κοκκάλινο σκελετό; Τι έγινε; Αυτή η προσποιητή κουλτούρα (να φύγουμε) με το μπλαζέ ύφος των 15 in 1 καρδιναλίων, πως συντελεί στον εμπλουτισμό του περιεχομένου της κεφαλής;;; Μόδα θα μου πείς... Μη χέσω, που ο καθένας ανακάλυψε τα γυαλιά του παππού του και τα βαλε.

2. Το σορτσάκι του Πήτερ Παν, δεν κάνει για όλους τους κώλους και όλα τα πόδια! Συμπαθάτε με ρε κορίτσια, αλλά το συγκεκριμένο ρούχο είναι εφαρμοστό => Τονίζεται ο Κώλος σας!!! Πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβεις πως είσαι sεχι(σμένη) ;
Χρειάζεται να τονισθεί;;;

Επίση, το συγκεκριμένο ένδυμα τονίζει και τις γάμπες, που πας ρε θυληκέ Σαραβάκε με αυτά τα πόδια;

Απάντηση: demo

Οι απαντήσεις πια είναι τρόπος επίδειξης.

Ε-πήδηξτε αδέρφια...

Η επιδειξη του Βύρωνα...

- Να! Έτσι, θα ακουμπάτε τα χεράκια σας στον τοίχο όταν οι πραίτορες θα σας χουφτώνουν για την εξακρίβωση

Ο Τετράδης μεταξύ άλλων έγραψε...

ΥΓ Λοιπόν, στην Αμάρυνθο της Εύβοιας και στο σχολείο, που ήταν υπό κατάληψη, επομένως υπό ιδεολογικό οίστρο, δύο τινά έχουν συμβεί: Είτε τέσσερις μαθητές και μία μαθήτρια έκαναν όργιο για πλάκα στην τουαλέτα, όπως γινόταν σε όλες τις εποχές από ελάχιστους και όχι στο χώρο του σχολείου, είτε τη βίασαν, υπό την παρακολούθηση και συμμαθητριών τους συγκαταληψιών βέβαια.

Αναρωτιέμαι, όμως, τι σόι μητέρες είν' αυτές, που δεν κάνουν εμετό είτε με τη μία, είτε με την άλλη εκδοχή, παρά κοιτάνε πώς θα δικαιώσουν κι όλας τα παιδιά τους. Τι σόι γυναίκες είναι αυτές, που δικαιώνουν και το όργιο και το βιασμό σε μια γυναίκα.

Αναρωτιέμαι τι σόι καθηγητές είναι αυτοί, που δεν κάνουν εμετό είτε με τη μια είτε με την άλλη εκδοχή. Που δεν εντρέπονται να γίνεται ο χώρος, που τους εμπιστεύτηκε η πολιτεία είτε κωλοχανείο είτε κολαστήριο κι αυτοί να αποβάλουνε τους θύτες και το θύμα -γιατί η μικρή είναι θύμα έτσι κι αλλιώς- ισομερώς.

Αναρωτιέμαι τι σόι γονείς και κηδεμόνες και παιδιά είναι αυτά, που ούτε ένας δεν έχει το ανάστημα, δεν έχει το θάρρος να βγει και να ζητήσει μια συγνώμη, είτε για το όργιο, είτε για το βιασμό, είτε για την κατάντια αυτών των νέων και της αγωγής τους. Μια συγνώμη για την απόλυτη απουσία ευθύνης από όλους: Γονείς, καθηγητές, μαθητές.

Αναρωτιέμαι τι σόι καταληψίες είναι αυτοί, που κρύβονται βουβοί και ανεύθυνοι πίσω απ' τα φουστάνια της μαμάς και τα μπατζάκια του μπαμπά, αντί να υπερασπιστούν και να περιφρουρήσουν όπως οφείλουν, τις ιδέες, για τις οποίες υποτίθεται ότι έγιναν καταληψίες. Τζάμπα επαναστάτες κι αυτοί, όπως και η πλειοψηφία, όταν εμφανιστούν τα δύσκολα.

Αναρωτιέμαι τι σόι πρότυπα, τι σόι αγωγή, τι σόι εκπαίδευση προσφέραν και προσφέρουν τώρα, όχι μονάχα στα παιδιά τους, αλλά σε όλα τα παιδιά, τέτοιες συμπεριφορές ενηλίκων.

Και δεν αναρωτιέμαι. Ολη η χώρα λίγο πολύ Αμάρυνθος είναι. Μόνο που σπάνια έχει την ευκαιρία να το δείξει. Το κρύβει επιμελώς μεσ' στη χαβούζα της καθημερινότητάς της.


Ωραία τα λέει...

Και σιωπηλός παρέμεινα και την επόμενη, μεθεπόμενη και τι με αυτό;;;

Το δωμάτιο 203b γέμισε, κατά κάποιο τρόπο... Στη θέση των δύο μαντραχαλάδων, ήρθε μια κοπέλα ή καλύτερα δείγμα από κοπέλα... 1.5m, 40kg! Τι να γεμίσει αυτό το πλάσμα, κάθεται πίσω από την 19άρα οθόνη της και αν δε βάραγε με μίσος το πληκτρολόγιο να ακούγεται, δε θα γινόταν αισθητή...


1. Έμαθα ότι ένα κωλοχώρι της Εύβοιας διαθέτει Λύκειο.

2. Οι μαθητές του γυρίζουν εντός του, ταινίες ερωτικου περιεχομένου.

3. Πρωταγωνιστούν κάτι άγουροι και μία νεαρή μετανάστρια, καλό concept.

4. Ότι η κοπέλα βιάστηκε για να γυριστεί το βίντεο είναι μία μικρή λεπομέρεια, που δε μας αφορά. Τι κι αν οι βιαστές είναι το ένα παιδί καθηγητή του σχολείου, το άλλο ο γιος του τοπικού μπάτσου, το 3 το μακρύτερο πρέπει να τους κοπεί.

Ξευτιλίσαν την κοπέλα, ξευτιλίσαν την ερωτική πράξη, ξευτιλίσαν τους εαυτούς τους.

Κακεντρεχείς επικεντρώνονται στο γεγονός ότι η κοπέλα δε φέρει σημάδια βιασμού στα γεννητικά όργανα, αλλά μόνο μελανιές στο εσωτερικό των μηρών!!!

15 χρόνια αγωνιστικό μπάσκετ, έχω αποκτήσει σε όλο μου το σώμα μελανιές, εκτός από το εσωτερικό των μηρών μου, σωστά το μαντέψατε... Κανείς και ποτέ δε με βίασε./

Αναρωτιέμαι ο καθηγητής θα συνεχίσει να διασκει στο συγκεκριμένο σχολείο;;; Θα διαπαιδαγωγεί κι άλλα παιδιά, όπως τα κατάφερε με το καμάρι του; Οι γονείς γιατί τον αφήνουν;;;

Ο μπατσούλης θα συνεχίσει να τηρεί την τάξη σε αυτήν τη μικρή κοινότητα, ενώ είναι ανίκανος να τηρήσει ακόμα και το παίδι του σε ένα μη παράνομο τρόπο ζωής;;;

Η κα Γιαννακού για πόσο ακόμα θα αρνείται να καταλάβει πως όσο οι δάσκαλοι δεν πληρώνονται, σκατά παιδεία θα δίνουν στα παιδιά μας;;;

Πόπο συγχίστηκα...

Σήμερα, θα παραμείνω σιωπηλός...

Από τη Δευτέρα, δεν είχα χρόνο να γράψω καμια σκέψη. Θα με αυτοσυχγωρέσω, ούτως ή άλλως δε σε διαβάζει κανείς ρε ημερολόγιε.

Διαβάζω στις εφημερίδες, τις απόψεις για την παιδεία κάποιων σοφών...

Οι πανεπιστημιακοί κάνουν κλίκες, οι συνδικαλιστές φοιτητές λειτουργούν για προσωπικό όφελος και άλλα παρόμοια.

Τι μου λες ρε σοφέ;;;

Οι πανεπιστημιακοί κάνουν κλίκες με τον ίδιο τρόπο που κάνουν και οι αγρότες και οι μανάβηδες και οι δημόσιοι υπάλληλοι και όλοι ανεξαιρέτως.
Οι συνδικαλιστές φοιτητές λειτουργούν όπως ο Πατάκης στη Λάρισα, ο Πολυζιωγόπουλος στη ΓΣΕΕ, ο οποιοσδήποτε συνδικαλιστής σε οποιαδήποτε υπηρεσία.

Τι το ιδιαίτερο έχουν αυτοί που ανήκουν στο Πανεπιστήμιο από όλους τους υπόλοιπους..;
Απολύτως τίποτα, είναι μία ακόμη απόδειξη για το εκπαιδευτικό σύστημα πως όλα λειτουργούν άψογα, παράγει κόλακες, γλύφτες και ιδιώτες σε τεράστιες ποσότητες... Μόνο που δεν είναι το Πανεπιστήμιο αυτός που τους παράγει αλλά το νηπιαγωγείο, το δημοτικό, το γυμνάσιο, ο περιπτεράς της γειτονιάς, ο υπουργός, η μαμά, η γιαγιά, ο δημοσιογράφος και όποιος άλλος μπορεί...

Σήμερα το σαμάρι λέγεται Πανεπιστήμιο, παλιότερα λεγόταν Κομμουνισμός, στο μέλλον
θα λέγεται Μπάμπης...
Παιδεία σύντροφε, παιδεία.

Σήμερα είναι η τελευταία ημέρα του Martin στη δουλειά. Φεύγει, μας τέλειωσε κι αυτός... Ένας συνάδελφος, φίλος που ομόρφαινε την καθημερινότητα μας, από αύριο το δωμάτιο 203b θα είναι σίγουρα άδειο...

Να 'μαι πάλι, πίσω στο γραφείο...

Σκέψεις έκανα πολλές, απόψεις αντάλλαξα αρκετές, γνώση γέμισα, εμπειρίες ευτύχως αποκόμισα, το μόνο που ευτυχώς δεν έπαθα είναι ότι ο νεανίας της φωτογραφίας που ακολουθεί, από τη "l'equipe"...


Σ΄ευχαριστώ θεέ του αλκοόλ που μ' έσωσες από τον αθλητισμό...

Ταξιδάκι στις ευρωπαϊκές ακτές του Ατλαντικού και λέω να σε ενημερώσω σήμερα ημερολόγιο μου.


Ρε Βύρωνα Πούστη, πραγματικά τα πιστεύεις αυτά που υποστηρίζεις;;; Διαβάζω συνεντεύξεις σου, σχόλια, δηλώσεις και κάθε φορά αναρωτιέμαι αν συναγωνίζεσαι τη Μαριέττα στο επίπεδο βλακείας που μπορείτε να φτάσετε;;;

Βήμα 8.10: [...]Ο Μητσοτάκης, εκτός των άλλων είναι ένας εξαίρετος νομικός [...]
Που στον πούτσο τις είδες τις εξαιρετικές ικανότητες του Μητσοτάκη στη Νομική;;; Όταν ο Μητσοτάκης δικηγορούσε, ήσουν-δεν ήσουν 15 χρονών...
Μήπως ξεκινάς το γλύψιμο από πολύυυυυυυυυυ μακρυά για να φτάσεις στην Ντόρα; Όχι και τίποτα άλλο ρε αδερφέ, αλλά ο Μητσό από μόνος του είναι 2 μέτρα, μέχρι να τον τελειώσεις δε θα σου έχει μείνει σάλιο ούτε για γραμματόσημο, όχι για να γλύψεις και την Ντορούλα του, που και αυτή διαθέτει τα κυβικά της!!!

Βήμα 8.10: [...]Άμεση η αντίδραση μου. Ο αριστούχος, δίχως οποιοδήποτε παράπτωμα, αστυνομικός με τον "κρίκο" της εξάρτησης στο χέρι (στην πορεία των δασκάλω) μετατέθηκε στο ΑΤ Παγκρατίου [...]

Φτου σου ρε, να μη σε ματιάξω! Τι γατόνι είσαι συ;;; Όλος ο κόσμος βοούσε ότι οι μπάτσοι αντιμετωπίζουν τους Δασκάλους (το ξαναγράφω συλλαβίζοντας για να το καταλάβεις, τους Δα-σκά-λους) με "σιδηρογροθιές" και εσύ με ρωμαλαία πυγμή μετέθεσες τον Αριστούχο- χωρίς παραπτώματα μπάτσο στο... Παγκράτι!
Ε όχι... Ποιος είσαι; ο Σουγκλάκος;;;

Και μία που το έφερε η κουβέντα, αναπαύσου εν είρηνη Αποστόλη.

Συνάδελφος, ένα παππουδέλι δηλαδή, που νομίζω ότι έχει τα ίδια χρόνια εργασίας με το ινστιτούτο, ήρθε ντροπαλά μετά το μεσημεριανό και με ρωτάει...

- Ας υποθέσουμε, ότι είμαι ένας μυστικός αστυνομικός...
(Τον κοιτάω σαν μαλάκας (εδώ το σαν είναι τρόπος του λέγειν))
-... Και παω στην πολεοδομία στην Αθήνα για να βγάλω άδεια ανοικοδόμησης...
(Τι είπε ο ποιητής ρε φίλε;)
-... ο υπάλληλος μου ζητάει χρήματα για να μου τη βγάλει γρηγορότερα και γω του δίνω προσημειωμένα και το συλλαμβάνω, τι γίνεται στη συνέχεια;

- Και πόσα σου προτείνει για να μην το βάλεις μέσα;;;
- You are like Easterns... (με πάνω κάτω το κεφάλι σαν τα σκυλάκια του παρμπρίζ...) και κλείστηκε ξανά στο γραφείο του.

1. Υπόσχομαι ότι θα ανεβάσω μία φώτο του σύντομα.

Μα τι να του πω του αδερφού του προπάππου;;; How can I translate "Grigorosimo", διαβάζεται όπως το βλέπετε. How can I?
Here, I want you, monkey-wrench that you walk on the coals...
Τι να του πω;;; Ότι στη χώρα καταγωγής μου, ο βοηθός-κουμπάρος-φίλος-τα_ίδια_σκατά του υπουργού έπαιρνε μίζα μερικά μύρια ευρώ για να μη βάλει πρόστιμο για κακή λειτουργία εταιρείας που επεξεργάζεται και συσκευάζει ένα από τα βασικότερα τρόφιμα;;;
Ότι το γάλα, έχει γίνει ποτό πολιτελείας;;; Ότι όσο κάνει το ένα λίτρο φρέσκου γάλακτος σόγιας στη Γερμανία, κάνει το μισό λίτρο αγελαδινό στον ελληνικό παράδεισο;;;
Γυρνάω κι απαντώ...

-Never hide it, Europe refuses it.

Δεν ξέρω αν με άκουσε, αλλά από την άλλη εβδομάδα θα ξέρω...

Πόπο, πραίτορες μου. Σας εγκαταλείπω για σήμερα, μάλλον και για αύριο σίγουρα μέχρι και την Τετάρτη.

Τα λέμε...

Είμαι ένα άθεο, πρεζάκι της Αθήνας...













Respect στον φωτογράφο.

Ο καιρός έγραψε ότι το αντίθετο της μνήμης είναι οι λίθοι...

Λες ρε δάσκαλε;

Ακόμα μία φορά στην ώρα μου, μετά τις 9 δηλαδή... Έλουζε με φως η ανοιχτή πόρτα του 203b, πόσο τις σιχαίνομαι αυτές τις κοινο- και κενο- τυπίες...
Ναι, καλά καταλάβατε ο Martin είναι στο γραφείο για να πάρει κάποιον "λογαριασμό του ΟΤΕ". Χαρούμενος όσο ποτέ, δουλεύει να αποτελειώσει κάτι επιστημονικά μερεμέτια, να μην αφήσει και ξεκρέμμαστους τους συναδέφλους και έτοιμος για το μεγαλύτερο συμβόλαιο της ζωής του (40 σελίδες και 3 χρόνια διάρκεια...).

Η συζήτηση πήγε κατευθείαν στα αποτελέσματα των Βελγικών εκλογών... Κουμμούνια, κουφάλες έρχονται οι κρεμάλες, χαλαρά και μπορούν να μας φωνάζουν οι Φλαμανδοί εθνικιστές. Τα ποσοστά της φτάνουν το άθροισμα ΚΚΕ και ΣΥΝ στην Ελλάδα.

Μετά την Αυστρία, τη Γαλλία με τον Λεπέν, τα πρώην ανατολικά κρατίδια της Γερμανίας, τους Μιλανέζους του Μπερλουσκόνι, τις δηλώσεις του Στρο κατά των Μουσουλμάνων, τώρα και το Βέλγιο, δε βάζω στην ίδια λίστα, τα νοσηρά φαινόμενα Ψωμιάδη, Καρατζαφέρη κλπ κλπ. Καλώς μας λοιπόν στην ενωμένη Ευρώπη, 25 (+2+Ελβετία) κράτη μιά κοινότητα, χωρίς σύνορα, χωρίς διακρίσεις, με ελευθερία διακίνησης εργατικού δυναμικού, πνεύματος (και τόνων), επιστημόνων... Όλη η Ευρώπη ένα μουνί δηλαδή, με ενα κοτσαρισμένο διάφραγμα, που πνίγει τη διαφορετικότητα όλων μας.

Καλή ημέρα να έχουμε, αδέρφια.

Κυριακή 8.10.2006 (το βλέπετε άλλωστε και από πάνω), το δωμάτιο 203b είναι και σήμερα κλειστό, όπως και το δωμάτιο 16 στην Otto- Hahn... Τι λες να κάνει το δωμάτιο στη Λελίου Καρακάση 2 (στον πέμπτο με το ασανσερ να φτάνει στον 4ο και στη συνέχεια με τα πόδια, μη χτυπήσετε το κουδούνι δε δουλεύει...);

Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοίταζα τα φώτα στα τουρικά παράλια έτρωγα μία πίτσα 4 τυριά + μανιτάρια και ο Μήτσος μίλαγε για NBA(όχι δεν έκανε δίαιτα, απλά δε θυμάμαι πως την έτρωγε, την πίτσα...);;; Αν απαντούσα σαν άλλος Μηλιώκας, "θαρρώ πως ήταν χθες...". Έφυγα τότε 12.10 με την τελευταία πτήση για Αθήνα και έβρεχε, δεν είπα αντίο σε κανέναν σας, δεν υπήρχε λόγος.

Είχα προλάβει και αποβάλει από μέσα μου αυτούς που θα τους έλεγα αντίο, σε σας είπα τα λέμε... με τον ίδιο τρόπο που σας ευχόμουν καληνύχτα. Με κάποιους όντως συνεχίζουμε το διάλογο, πια δε μιλάμε για τον Jordan αλλα για τον Bryan. Έφυγα πρώτος, έκλαψα.

Το κλειδί του δωματίου το άφησα στο ίδιο έπιπλο, όπως πάντα μαζί με το φίκο της αποκάτω και τα παλιά κουζινικά του σπιτιού. Ο Δημήτρης, ο Κάβουρας, η Μαρία, το χαρέμι, ο ντιλιβεράς της Αγίας Παρασκευής, κανείς δεν πέρασε ξανά από το σπίτι ούτε από το μπαλκόνι.
Έφυγα και γύρισα μόνο μία φορά απλά για να πάρω ένα λογαριασμό, τον τελευταίο του ΟΤΕ, δε χτύπησα κανένα κουδούνι, απλά μπήκα και δάκρυσα, κοίταξα το πρώτο γραμματοκυβώτιο, ακόμα κρεμμόταν το σημείωμα προς τον ταχυδρόμο με τα στρόγγυλα μικρά κοριτσίστικα γράμματα μου.
"Αγαπητέ κύριε ταχυδρόμε, αυτό το κυτίο αντιστοιχεί στο διαμέρισμα μου, αλλά δεν έχω το κλειδί. Σας παρακαλώ πολύ τα γράμματα στο όνομα ... να τα αφήνετε από πάνω του.", γαμώ την πουτάνα του πάλι μέσα το είχε ρίξει, λες και ήξερε ότι δεν κατοικώ πια εκεί, λες και ήμουν ποτέ εκεί, έσκισα το σημείωμα και έφυγα, ο λογαριασμός ήρθε με την εφορία.

Το έσκισα και το πέταξα στη σιδεριά που μέχρι πρότινως ήταν το ποδήλατο μου, μόνιμα κλειδωμένο, τώρα ήταν μια μπουκαμβίλια μαραζωμένη, μάλλον της έλειπε η παρέα των τελευταίων ετών, στάθηκα, τη χάιδεψα, την πότισαν τα μάτια μου, τη φίλησα ευχόμενος αντίο κι έφυγα...

Τα λέμε...

Geb. 38, Zimmer 203b

Όλα κάπως ξεκινούν... Το παρόν από το κτίριο 38, δωμάτιο 203b.

Δεν έχω οτιδήποτε έξυπνο να πω για να ξεκινήσει εντυπωσιακά το blog, μόνο μία ειλικρινή γραμμή...




Chus, Martin viel Glueck, meine Freunde.