Σήμερα, θα παραμείνω σιωπηλός...

Από τη Δευτέρα, δεν είχα χρόνο να γράψω καμια σκέψη. Θα με αυτοσυχγωρέσω, ούτως ή άλλως δε σε διαβάζει κανείς ρε ημερολόγιε.

Διαβάζω στις εφημερίδες, τις απόψεις για την παιδεία κάποιων σοφών...

Οι πανεπιστημιακοί κάνουν κλίκες, οι συνδικαλιστές φοιτητές λειτουργούν για προσωπικό όφελος και άλλα παρόμοια.

Τι μου λες ρε σοφέ;;;

Οι πανεπιστημιακοί κάνουν κλίκες με τον ίδιο τρόπο που κάνουν και οι αγρότες και οι μανάβηδες και οι δημόσιοι υπάλληλοι και όλοι ανεξαιρέτως.
Οι συνδικαλιστές φοιτητές λειτουργούν όπως ο Πατάκης στη Λάρισα, ο Πολυζιωγόπουλος στη ΓΣΕΕ, ο οποιοσδήποτε συνδικαλιστής σε οποιαδήποτε υπηρεσία.

Τι το ιδιαίτερο έχουν αυτοί που ανήκουν στο Πανεπιστήμιο από όλους τους υπόλοιπους..;
Απολύτως τίποτα, είναι μία ακόμη απόδειξη για το εκπαιδευτικό σύστημα πως όλα λειτουργούν άψογα, παράγει κόλακες, γλύφτες και ιδιώτες σε τεράστιες ποσότητες... Μόνο που δεν είναι το Πανεπιστήμιο αυτός που τους παράγει αλλά το νηπιαγωγείο, το δημοτικό, το γυμνάσιο, ο περιπτεράς της γειτονιάς, ο υπουργός, η μαμά, η γιαγιά, ο δημοσιογράφος και όποιος άλλος μπορεί...

Σήμερα το σαμάρι λέγεται Πανεπιστήμιο, παλιότερα λεγόταν Κομμουνισμός, στο μέλλον
θα λέγεται Μπάμπης...
Παιδεία σύντροφε, παιδεία.

Σήμερα είναι η τελευταία ημέρα του Martin στη δουλειά. Φεύγει, μας τέλειωσε κι αυτός... Ένας συνάδελφος, φίλος που ομόρφαινε την καθημερινότητα μας, από αύριο το δωμάτιο 203b θα είναι σίγουρα άδειο...

Να 'μαι πάλι, πίσω στο γραφείο...

Σκέψεις έκανα πολλές, απόψεις αντάλλαξα αρκετές, γνώση γέμισα, εμπειρίες ευτύχως αποκόμισα, το μόνο που ευτυχώς δεν έπαθα είναι ότι ο νεανίας της φωτογραφίας που ακολουθεί, από τη "l'equipe"...


Σ΄ευχαριστώ θεέ του αλκοόλ που μ' έσωσες από τον αθλητισμό...

Ταξιδάκι στις ευρωπαϊκές ακτές του Ατλαντικού και λέω να σε ενημερώσω σήμερα ημερολόγιο μου.


Ρε Βύρωνα Πούστη, πραγματικά τα πιστεύεις αυτά που υποστηρίζεις;;; Διαβάζω συνεντεύξεις σου, σχόλια, δηλώσεις και κάθε φορά αναρωτιέμαι αν συναγωνίζεσαι τη Μαριέττα στο επίπεδο βλακείας που μπορείτε να φτάσετε;;;

Βήμα 8.10: [...]Ο Μητσοτάκης, εκτός των άλλων είναι ένας εξαίρετος νομικός [...]
Που στον πούτσο τις είδες τις εξαιρετικές ικανότητες του Μητσοτάκη στη Νομική;;; Όταν ο Μητσοτάκης δικηγορούσε, ήσουν-δεν ήσουν 15 χρονών...
Μήπως ξεκινάς το γλύψιμο από πολύυυυυυυυυυ μακρυά για να φτάσεις στην Ντόρα; Όχι και τίποτα άλλο ρε αδερφέ, αλλά ο Μητσό από μόνος του είναι 2 μέτρα, μέχρι να τον τελειώσεις δε θα σου έχει μείνει σάλιο ούτε για γραμματόσημο, όχι για να γλύψεις και την Ντορούλα του, που και αυτή διαθέτει τα κυβικά της!!!

Βήμα 8.10: [...]Άμεση η αντίδραση μου. Ο αριστούχος, δίχως οποιοδήποτε παράπτωμα, αστυνομικός με τον "κρίκο" της εξάρτησης στο χέρι (στην πορεία των δασκάλω) μετατέθηκε στο ΑΤ Παγκρατίου [...]

Φτου σου ρε, να μη σε ματιάξω! Τι γατόνι είσαι συ;;; Όλος ο κόσμος βοούσε ότι οι μπάτσοι αντιμετωπίζουν τους Δασκάλους (το ξαναγράφω συλλαβίζοντας για να το καταλάβεις, τους Δα-σκά-λους) με "σιδηρογροθιές" και εσύ με ρωμαλαία πυγμή μετέθεσες τον Αριστούχο- χωρίς παραπτώματα μπάτσο στο... Παγκράτι!
Ε όχι... Ποιος είσαι; ο Σουγκλάκος;;;

Και μία που το έφερε η κουβέντα, αναπαύσου εν είρηνη Αποστόλη.

Συνάδελφος, ένα παππουδέλι δηλαδή, που νομίζω ότι έχει τα ίδια χρόνια εργασίας με το ινστιτούτο, ήρθε ντροπαλά μετά το μεσημεριανό και με ρωτάει...

- Ας υποθέσουμε, ότι είμαι ένας μυστικός αστυνομικός...
(Τον κοιτάω σαν μαλάκας (εδώ το σαν είναι τρόπος του λέγειν))
-... Και παω στην πολεοδομία στην Αθήνα για να βγάλω άδεια ανοικοδόμησης...
(Τι είπε ο ποιητής ρε φίλε;)
-... ο υπάλληλος μου ζητάει χρήματα για να μου τη βγάλει γρηγορότερα και γω του δίνω προσημειωμένα και το συλλαμβάνω, τι γίνεται στη συνέχεια;

- Και πόσα σου προτείνει για να μην το βάλεις μέσα;;;
- You are like Easterns... (με πάνω κάτω το κεφάλι σαν τα σκυλάκια του παρμπρίζ...) και κλείστηκε ξανά στο γραφείο του.

1. Υπόσχομαι ότι θα ανεβάσω μία φώτο του σύντομα.

Μα τι να του πω του αδερφού του προπάππου;;; How can I translate "Grigorosimo", διαβάζεται όπως το βλέπετε. How can I?
Here, I want you, monkey-wrench that you walk on the coals...
Τι να του πω;;; Ότι στη χώρα καταγωγής μου, ο βοηθός-κουμπάρος-φίλος-τα_ίδια_σκατά του υπουργού έπαιρνε μίζα μερικά μύρια ευρώ για να μη βάλει πρόστιμο για κακή λειτουργία εταιρείας που επεξεργάζεται και συσκευάζει ένα από τα βασικότερα τρόφιμα;;;
Ότι το γάλα, έχει γίνει ποτό πολιτελείας;;; Ότι όσο κάνει το ένα λίτρο φρέσκου γάλακτος σόγιας στη Γερμανία, κάνει το μισό λίτρο αγελαδινό στον ελληνικό παράδεισο;;;
Γυρνάω κι απαντώ...

-Never hide it, Europe refuses it.

Δεν ξέρω αν με άκουσε, αλλά από την άλλη εβδομάδα θα ξέρω...

Πόπο, πραίτορες μου. Σας εγκαταλείπω για σήμερα, μάλλον και για αύριο σίγουρα μέχρι και την Τετάρτη.

Τα λέμε...

Είμαι ένα άθεο, πρεζάκι της Αθήνας...













Respect στον φωτογράφο.

Ο καιρός έγραψε ότι το αντίθετο της μνήμης είναι οι λίθοι...

Λες ρε δάσκαλε;

Ακόμα μία φορά στην ώρα μου, μετά τις 9 δηλαδή... Έλουζε με φως η ανοιχτή πόρτα του 203b, πόσο τις σιχαίνομαι αυτές τις κοινο- και κενο- τυπίες...
Ναι, καλά καταλάβατε ο Martin είναι στο γραφείο για να πάρει κάποιον "λογαριασμό του ΟΤΕ". Χαρούμενος όσο ποτέ, δουλεύει να αποτελειώσει κάτι επιστημονικά μερεμέτια, να μην αφήσει και ξεκρέμμαστους τους συναδέφλους και έτοιμος για το μεγαλύτερο συμβόλαιο της ζωής του (40 σελίδες και 3 χρόνια διάρκεια...).

Η συζήτηση πήγε κατευθείαν στα αποτελέσματα των Βελγικών εκλογών... Κουμμούνια, κουφάλες έρχονται οι κρεμάλες, χαλαρά και μπορούν να μας φωνάζουν οι Φλαμανδοί εθνικιστές. Τα ποσοστά της φτάνουν το άθροισμα ΚΚΕ και ΣΥΝ στην Ελλάδα.

Μετά την Αυστρία, τη Γαλλία με τον Λεπέν, τα πρώην ανατολικά κρατίδια της Γερμανίας, τους Μιλανέζους του Μπερλουσκόνι, τις δηλώσεις του Στρο κατά των Μουσουλμάνων, τώρα και το Βέλγιο, δε βάζω στην ίδια λίστα, τα νοσηρά φαινόμενα Ψωμιάδη, Καρατζαφέρη κλπ κλπ. Καλώς μας λοιπόν στην ενωμένη Ευρώπη, 25 (+2+Ελβετία) κράτη μιά κοινότητα, χωρίς σύνορα, χωρίς διακρίσεις, με ελευθερία διακίνησης εργατικού δυναμικού, πνεύματος (και τόνων), επιστημόνων... Όλη η Ευρώπη ένα μουνί δηλαδή, με ενα κοτσαρισμένο διάφραγμα, που πνίγει τη διαφορετικότητα όλων μας.

Καλή ημέρα να έχουμε, αδέρφια.

Κυριακή 8.10.2006 (το βλέπετε άλλωστε και από πάνω), το δωμάτιο 203b είναι και σήμερα κλειστό, όπως και το δωμάτιο 16 στην Otto- Hahn... Τι λες να κάνει το δωμάτιο στη Λελίου Καρακάση 2 (στον πέμπτο με το ασανσερ να φτάνει στον 4ο και στη συνέχεια με τα πόδια, μη χτυπήσετε το κουδούνι δε δουλεύει...);

Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοίταζα τα φώτα στα τουρικά παράλια έτρωγα μία πίτσα 4 τυριά + μανιτάρια και ο Μήτσος μίλαγε για NBA(όχι δεν έκανε δίαιτα, απλά δε θυμάμαι πως την έτρωγε, την πίτσα...);;; Αν απαντούσα σαν άλλος Μηλιώκας, "θαρρώ πως ήταν χθες...". Έφυγα τότε 12.10 με την τελευταία πτήση για Αθήνα και έβρεχε, δεν είπα αντίο σε κανέναν σας, δεν υπήρχε λόγος.

Είχα προλάβει και αποβάλει από μέσα μου αυτούς που θα τους έλεγα αντίο, σε σας είπα τα λέμε... με τον ίδιο τρόπο που σας ευχόμουν καληνύχτα. Με κάποιους όντως συνεχίζουμε το διάλογο, πια δε μιλάμε για τον Jordan αλλα για τον Bryan. Έφυγα πρώτος, έκλαψα.

Το κλειδί του δωματίου το άφησα στο ίδιο έπιπλο, όπως πάντα μαζί με το φίκο της αποκάτω και τα παλιά κουζινικά του σπιτιού. Ο Δημήτρης, ο Κάβουρας, η Μαρία, το χαρέμι, ο ντιλιβεράς της Αγίας Παρασκευής, κανείς δεν πέρασε ξανά από το σπίτι ούτε από το μπαλκόνι.
Έφυγα και γύρισα μόνο μία φορά απλά για να πάρω ένα λογαριασμό, τον τελευταίο του ΟΤΕ, δε χτύπησα κανένα κουδούνι, απλά μπήκα και δάκρυσα, κοίταξα το πρώτο γραμματοκυβώτιο, ακόμα κρεμμόταν το σημείωμα προς τον ταχυδρόμο με τα στρόγγυλα μικρά κοριτσίστικα γράμματα μου.
"Αγαπητέ κύριε ταχυδρόμε, αυτό το κυτίο αντιστοιχεί στο διαμέρισμα μου, αλλά δεν έχω το κλειδί. Σας παρακαλώ πολύ τα γράμματα στο όνομα ... να τα αφήνετε από πάνω του.", γαμώ την πουτάνα του πάλι μέσα το είχε ρίξει, λες και ήξερε ότι δεν κατοικώ πια εκεί, λες και ήμουν ποτέ εκεί, έσκισα το σημείωμα και έφυγα, ο λογαριασμός ήρθε με την εφορία.

Το έσκισα και το πέταξα στη σιδεριά που μέχρι πρότινως ήταν το ποδήλατο μου, μόνιμα κλειδωμένο, τώρα ήταν μια μπουκαμβίλια μαραζωμένη, μάλλον της έλειπε η παρέα των τελευταίων ετών, στάθηκα, τη χάιδεψα, την πότισαν τα μάτια μου, τη φίλησα ευχόμενος αντίο κι έφυγα...

Τα λέμε...

Geb. 38, Zimmer 203b

Όλα κάπως ξεκινούν... Το παρόν από το κτίριο 38, δωμάτιο 203b.

Δεν έχω οτιδήποτε έξυπνο να πω για να ξεκινήσει εντυπωσιακά το blog, μόνο μία ειλικρινή γραμμή...




Chus, Martin viel Glueck, meine Freunde.