Τα νεύρα του Βερεμή και ο "μικρός" Στάθης στο πανεπιστήμιο

Είχα αποφασίσει να γράψω τη δική μου άποψη για το σημερινό Update, αλλά εκεί που ενημερωνόμουν ο μάτης μου πήρε το χρονογράφημα του Στάθη στη σημερινή Ελευθεροτυπία και ο εγκέφαλας μου επέβαλε την αναδημοσίευση του, έστω ένας παραπάνω να το διαβάσει, είναι κέρδος...

Με ποιους έχουμε να κάνουμε;

Ο κ. Βερέμης! Του κλίματος Σημίτη. Ευδοκιμεί τώρα στο κλίμα Γιαννάκου. Γενικώς το κλίμα του δικομματισμού σ' αυτήν τη χώρα είναι εύκρατον. Ιδιαιτέρως αν η ρίζα σου κρατάει απ' τα αριστερά της Εδέμ.

Ο αγαπητός κ. Βερέμης! Κάποια στιγμή το φοιτητικό κίνημα με τις αλόγιστες επιλογές του έφερε τον αξιοσέβαστο κύριο καθηγητή στη δυσχερή θέση να αναρωτιέται αν η Ιστορία απαιτεί την παραίτησή του! Δεν χρειάσθηκε. Η Ιστορία δεν στάθηκε αδυσώπητη με αυτό το... «διακύβευμα»!

Ομως αυτό δεν καταπράυνε την αγωνία του σεβαστού δασκάλου για την τύχη των τέκνων της πατρίδας και συνέχισε να ανησυχεί, μήπως έχει κι ο ίδιος την τύχη του Καποδίστρια καθώς όλοι οι μεγάλοι μεταρρυθμιστές!

Διαθεματικά πράματα! (Ηγουν άσχετο το παρακάτω με τον κ. Βερέμη, αλλά σχετικό με τη διαθεματικότητα). Δηλαδή να διψάς και να σου λέει το γκαρσόνι, κάνε μου μια πραγματεία για τον Νιαγάρα (και τα φερώνυμα καζανάκια), και βλέπουμε.

Την τύφλα μας!

Ολιστικώς!

*****

Ο κ. Βερέμης!

«Οταν μου μίλησαν για δωρεάν σίτιση των φοιτητών», δήλωσε ο σεβαστός πρόμαχος των μεταρρυθμίσεων, «με έπιασαν τα νεύρα μου και είπα "ήμαρτον"! δεν είναι εστιατόρια τα Πανεπιστήμια! Είναι για να σπουδάζεις!».

Κατ' αρχήν, ψυχραιμία! -μην παίζουμε ως κίνημα με τα νεύρα του κ. Βερέμη, μην τον βγάλει κι αυτόν «ψυχωσικόν» ο κ. Λιάκος, δεν είναι πρέπον! (για τον κ. Βερέμη, είναι πρέπον για τους Θερσίτες και λοιπούς πληβείους που θέλουν να 'χουν λόγο για την υπόστασή τους).

Κατά δεύτερον, με ποιους εν τέλει έχουμε να κάνουμε;

Πού τους βρήκαμε όλους αυτούς και μας βρήκε τέτοιο καλό;

Θυμάμαι, όταν ήμουν φοιτητής, το «κουπόνι» (για τη δωρεάν σίτιση) μας κράτησε ζωντανούς -πλήθος φοιτητών τότε, κυρίως επαρχιωτών, που δουλεύαμε για να σπουδάσουμε- το «κουπόνι», δηλαδή ένα πιάτο φαγητό

ένα πρώτο «δικαίωμα»

ένα πρώτο «αντίδωρο» της κοινωνίας στους πιτσιρικάδες της που ακόμα οργάνωναν τα όνειρά τους, αφελείς ίσως, ανυποψίαστοι ίσως

αλλά πάντως όχι εκ προοιμίου ραγιάδες, έντρομοι να βρουν κάπου δουλειά, να ενταχθούν κάπου -όχι, δεν ήταν εστιατόρια τα Πανεπιστήμια, ούτε κρέας για τα κανόνια της αγοράς μαγείρευαν μόνον- ακόμα και το «χαρτί απορίας» που χρειάσθηκε να εξασφαλίσουν οι μανάδες πολλών από μας, για να σιτιζόμαστε στα

εστιατόρια των Σχολών ή στις ανά τα πέριξ συμβεβλημένες λαϊκές ταβέρνες, ήταν ένα είδος αξιοπρέπειας της φτώχειας, μια αναγνώριση του δικαιώματός μας να είμαστε μέρος μιας συλλογικότητας· νέας και

γενναίας στο Αστυ· ένα σύνολο που δεν μπορούσε κανείς να σνομπάρει ατιμωριτί -χωρίς δηλαδή να αυτοεξορισθεί ο σνομπ ατιμωτί.

................................................................

Δεν ξέρω αν τότε, κάποιοι απ' τους εύπορους φοιτητές σνόμπαραν τους φτωχότερους συναδέλφους τους, του λόγου μου δεν αισθάνθηκα ποτέ κάτι τέτοιο για μένα ή κάποιον άλλον συνάδελφο -φίδι που θα τον έτρωγε τον υπομείονα που θα μας έθιγε το φιλότιμο και την αύρα με έναν τέτοιο φθηνιάρικο τρόπο.

Δεν ξέρω, αγαπητέ και σεβαστέ κύριε Βερέμη, πόσα χρόνια σίτισης όχι στις φοιτητικές καντίνες, αλλά στα αδιάβροχα πρυτανεία είναι αναγκαία και ικανά για να αρχίσει να πιστεύει κανείς ότι το μέλλον μπορεί να 'ναι άδειο απ' το παρελθόν του.

*****

Οι φοιτητές δεν είναι αγγελούδια (αν και ανάμεσά τους θάλλει η τρυφερότης των πολλών για τα ωραία). Πολλοί εξ ημών στα νειάτα μας υπήρξαμε για πολλά, αυτό που σήμερα με ευκολία θα έλεγε ένας σχολαστικός: «παραβατικοί».

Δεν χαθήκαμε, ούτε μας έκανε κακό (το πολύ καλό που φουσκώνει τα στήθια της νειότης). Νομίζω ότι, αιώνες τώρα, τα ίδια συμβαίνουν σε κάθε γενιά, καθ' όσον διάστημα του βίου της οι υπόλοιποι γύρω της την αποκαλούν «νεολαία».

Αυτή, η κάθε φορά νεολαία, δεν είναι μόνον το φυλαχτό, η επένδυση, η ελπίδα κάθε λαού, δεν είναι μόνον το αλάτι της ψυχής των όντως ανθρώπων, είναι και η ίδια η δύναμη της ζωής. Οι νέοι θέλουν να βλέπουν ώς εκεί που πολλοί από μας έχουμε πια κουρασθεί να αντέχουμε.

Μπορεί μια νεράιδα της Φιλοσοφικής ή ένας τυπάς της Αρχιτεκτονικής να μην ξέρουν τον Χέγκελ απ' έξω, αλλά αυτοί είναι το έργο του Χέγκελ -αυτοί είναι ο Χέγκελ ο ερχόμενος.


ΣΤΑΘΗΣ Σ. 15.ΙΙ.2007